Het bed delen in Boca Brava

Reizen is ... moeilijke keuzes maken :-)

Welk eiland je wil bezoeken bijvoorbeeld. Bocas del Toro leek ons het Ibiza en Coiba het St.-Tropez (niet voor de vrouwen maar omdat het zo duur is) van Panama, dus waagden we onze kans in Boca Brava, en hoopten hier een tweede San Blas te vinden. Maar helaas pindakaas, in plaats van parelwitte stranden vonden we een spookeiland in een bruine rivier waar we 31 dollar moesten neertellen voor de goedkoopste kamer met een bed waar haar op stond en de habitat was van allerlei beestjes waar je geen bed mee wil delen.

Snel wegwezen dus, en zoals een beest zijn nest ruikt, rook Goele haar tweede thuis in Costa Rica en gingen we in rechte lijn naar de Costaricaanse centrale vallei en laten we het totaal veramerikaanste en overprijste Panama met graagte achter ons...

The last of the ... Wounaan in Gamboa

Intrigerend, puur, zacht. Zo kunnen we best de cultuur beschrijven van de Wounaan indianen die we bezochten in de buurt van Gamboa. Gekleed in slechts een lende-lapje voor de mannen en een simpel rokje bij de vrouwen (en bij bezoek een kralenbikinietje erbij) kwamen we terecht in een andere wereld op een boogscheut van de grootstad Panama.

Een bezoek aan deze indianenstam vergt enige planning. We moesten toestemming vragen aan het dorpshoofd (via gsm jawel, die hij dan nog merkwaardig genoeg altijd beantwoordt, wat automatisch leidt tot de vraag waar hij die telefoon verstopt...), enkele bussen pakken en dan wachten aan de juiste pier. En zo werden we door het dorp geleid, kregen we uitleg over de medicinale kracht van de planten (van permanente ontharing tot definitieve anticonceptie), werden beschilderd zoals hun voorouders dat ook deden en genoten we van een fantastische lunch met vis recht uit het meer.



Helaas beseffen ook zij dat ze misschien de laatste generatie van deze cultuur zijn, aangezien hun kinderen naar school gaan in de "beschaafde" wereld, met oog op werk (en trouwen) in de stad.

T-shirt aan in Panama City

Een eerste indruk is vaak bepalend als je een plaats bezoekt. Die in Panama City was: "Bert doe je T-shirt aan want anders vlieg je in de bak". 35 graden of meer maakt niets uit, Panama wil zich duidelijk een bepaald imago aanmeten waar blote torso's niet in passen. We vluchten weg van de wolkenkrabbers die deze stad het uitzicht geven van een Amerikaanse grootstad en vestigen ons in "casco viejo", dat ook echt oud is! Het doet ons denken aan het oude Havana. Vervallen en op het randje van vuil maar toch schuilt er in de krotterige straten iets charmants.

Panama staat er bekend voor, dus wat op nummer een staat om te bezoeken is het kanaal. In Miraflores zien we hoe tientonners zich door een sluizenstelsel wringen waar ze slechts enkele centimerters speling hebben. Niet voor niets worden schepen wereldwijd ontworpen met de afmetingen van het Panama kanaal in gedachten.

Robinson Crusoe spelen in San Blas

Het smalle stukje land tussen Colombia en Panama, "the Darien gap", is een beetje zoals de Bermuda driehoek (al wat erin gaat komt er waarschijnlijk niet meer (hetzelfde) uit), Guerillia-landia met andere woorden. De keuze is dus vliegen of varen en alhoewel we geen zeemansbenen hebben schepen we toch in op een Duits stalen ros van 100 jaar oud, de Stahlratte. 35 uur op open zee, talrijke zeeziektepilletjes en (bij Bert) veel angstzweet later, komt de reden waarvoor we voor de boottocht hebben gekozen in zicht, de San Blas eilanden, alias paradijs!

Meer dan 300 eilanden, sommigen zo klein met maar plaats voor twee palmbomen, omringd door azuurblauw water met prachtige koraalriffen, vol met gigantische schelpen, zeesterren, kleurrijke vissen en... dolfijnen!

Het hoogtepunt was 's morgens wakker geroepen te worden om in ons onderbroekske naar NEGEN speelse dolfijnen te gaan zien!!



En dit alles net wanneer we ons afvroegen of Centraal Amerika aan Zuid Amerika zou kunnen tippen... Life is priceless!!